انجمن ادبی دانشگاه زابل

در برهوت، رنگ تو را می­گیرم

 

بی­تاب می­شوم

 

در رگ­هایم شرر می­دوانی

 

در من پا می­گیری

 

عشق قد راست می­کند

 

نام شورانگیزت، مرا می­فریبد

 

سر به هوا می­گردم در کوی و برزن­ها

 

پرواز را تکلم می­کنم به زبانی که خود می­دانی

 

ولی تو با چشمانت

 

قیامت به پا می­کنی

 

ناهنگام

 

و همه کاسه کوزه­ها سر خدا می­شکند.

  نمی دونم از کیه؟